Energietransitie
Voor mij is dit het woord van het jaar 2018. Bijna elke dag horen en zien we het woord langskomen in kranten en televisieprogramma’s. Iedereen heeft het erover. Waarschijnlijk omdat ook iedereen nu ziet en voelt dat ons klimaat aan het veranderen is. Ik heb dat met mijn kinderen dit jaar ook zo ervaren.
Mijn jongste dochter maakte in het laatste jaar van de basisschool haar eindwerkstuk over de aarde en het klimaat. Ze heeft daar veel over gelezen en in haar werkstuk van 15 pagina’s wist ze glashelder duidelijk te maken dat wij als mensen er nu “echt snel iets aan moeten gaan doen”. Dit soort gebeurtenissen geven mij ook energie om er zelf meer aan te gaan doen. Immers ik vind dat wij deze aarde “te leen hebben van onze kinderen”. Wij zijn daarom thuis in de weer geweest met isolatie, zonnepanelen, led-verlichting, energiezuinige apparaten en de was wordt weer gewoon te drogen gehangen in plaats van in de droger gestopt. Onder het motto “alle beetjes helpen”.
Ook op onze vakantie zagen wij letterlijk de effecten van de klimaatverandering door terugtredende gletsjers en grootschalige en onomkeerbare veranderingen in de ecosystemen in Canada. Hoewel de natuur zijn eigen wetten kent, kunnen we niet langer ontkennen dat wij als mensen mede oorzaak zijn van klimaatverandering door onze welvarende manier en onze wijze van energiegebruik.
Ik krijg er dan ook energie van als ik hoor dat in Nederland een brede coalitie aan de slag is om te komen tot een gedragen klimaatakkoord. Samen de schouders eronder zetten. Daar geloof ik in. Dat doen we in de samenwerking in de regio Drechtsteden ook. We hebben Diederik Samson aangetrokken om de regio daarin te helpen en de weg te wijzen. Dat doet hij met veel kennis van zaken en met zijn kenmerkende bevlogenheid. Hij spreekt van kansen en uitdagingen in plaats van bedreigingen. Van die gezamenlijke aanpak in de Drechtsteden krijg ik energie en geloof ik dat wij doortastend en verstandig die energietransitie de komende decennia echt kunnen maken.
De laatste weken merk ik echter dat er ook andere winden in het land aan het waaien zijn. Want waar het vooral zou moeten gaan over de inhoud en over een verstandige aanpak en route gaat het steeds vaker weer alleen over geld, belastingen en koopkrachtplaatjes. De woningbouwcorporaties lobbyen over geld, want anders kunnen ze niks zeggen ze. Dat geldt ook voor de bouwsector, de energieleveranciers en andere belangenorganisaties. Bovendien merk ik dat gewone mensen daardoor steeds meer zorgen krijgen over wat dit voor hen betekent. Van dit soort geluiden krijg ik in het geheel geen energie. Een verkeerde energietransitie in mijn ogen waar we snel mee moeten willen stoppen. Immers we hebben allemaal samen de plicht onze aarde door te geven toch?