Zondag, hè lekker, rust!
Vondellaan, Papendrecht, zondagmorgen rond half 10. Bim..bam..bim..bam. Ik word wakker met het vertrouwde geluid van de kerkklokken tegenover mijn huis. Perfecte tijd, precies uitgeslapen. Tot vanavond, als ik een etentje heb, heb ik welgeteld nul verplichtingen. Top!
Een kwartier later open ik in mijn woonkamer de luxaflex van mijn voorraam. Ik zie aan de overkant in de tuin van de dominee lakens vrolijk wapperen aan de waslijn in de ochtendzon. Toen ik een kind was mocht dat nog niet: op zondag de was doen als je christelijk was. Een scène uit Jiskefet popt in mijn hoofd: de begrafenis van een overleden wasmiddelenmanager: Het fijne was, dat hij je altijd voor was.
Ik open de openslaande deuren naar de tuin. De lucht is heiig, het ruikt groen. Het is fluisterstil.
Als ik een kwartier later met ontbijt en koffie, de krant van zaterdag zit te lezen, wordt plotseling de stilte verbroken door een overbuurman/vrouw met een slijptol. Ah, nee toch hè, nu al?! Ik had gehoopt op een uurtje langer rust. Als het geen slijptol is, dan wel een schuurmachine, cirkelzaag, een bladblazer of hogedrukspuit. Sinds voor elke klus een elektrisch apparaat is uitgevonden, meestal in de vorm van een geweer, is het enthousiasme om de buitenboel op te knappen, vooral onder mannen, spectaculair gestegen.
Vielen die uitvindingen samen met de afschaffing van de dienstplicht? Dat zou iemand eens moeten onderzoeken!
Vastbesloten me niet te laten ‘wegjagen’, lees en eet ik verder. Drie kwartier later is het hoge snerpgeluid niet opgehouden, maar aangevuld met een lage monotone brom en een door korte pauzes onderbroken, knetterend soort brul. In mezelf mopper ik de bekende riedel: Wat is dit nu weer?! Dit kan er ook nog wel bij! Dat heb ik weer! Het moet niet gekker worden…
De deuren en ramen gaan dicht. Ik blijf de geluiden horen. Hier heb ik geen zin in. Waar ga ik heen?
Als ik nu eens boodschappen doe… Dan kan ik vanavond zelf koken in plaats van uit eten te gaan… Oh wacht, welke zondag is het, tweede of derde, even tellen... Oh, twee... Dan zijn de winkels deze zondag dus dicht in Papendrecht, in verband met de…eh…zondagsrust.
Over geluid gaat de zondagsrust blijkbaar niet. Alhoewel ‘te hard geluid’ wel de reden was van ‘de gemeente’ om bij het festival Music, Art + Lemonade Brassband Iconic Brass een vergunning voor de zondag te weigeren.
Ik denk dat het niet zozeer gaat over wat je hoort, maar om wat ‘hoort’. Wat ‘hoort bij de zondag’ en wat ‘hoort niet bij de zondag’? Orgelmuziek wel, upbeat muziek door sexy dansende meiden en jongens niet, bladblazers wel, winkelen niet.
Veel Papendrechters hebben er geen behoefte aan om zelf te winkelen op zondag, maar vinden het geen probleem als anderen dat wel doen. Ik zou willen dat we in Papendrecht mensen vrij laten om hun eigen keuzes te maken en tegelijkertijd vrijwillig rekening houden met mensen die iets anders willen. Als kleine stilzwijgende cadeautjes aan elkaar.
Als ik terugkom uit Dordrecht met een tas boodschappen, komt het enige geluid van vrolijke kinderstemmen. Aan de waslijn bij de dominee in de tuin dansen de lakens nog altijd in de zon.
