De twee hotels
‘‘Hij had iets onschuldigs over zich toen hij zei: ‘ik ga een hotel bouwen’.
‘Jij? Een hotel?’
Ik glimlachte opgelucht. Door ons gesprek op de hei dacht ik dat hij zijn geld aan de stichtingen wilde geven die hem zo na aan het hart lagen (….)
‘Een hotel ja, een plek waar mensen in alle rust kunnen sterven.’
Bovenstaande citaat komt uit een boek wat ik recent las. In haar roman Winter in Gloster Huis (2015) schetst Vonne van der Meer het leven van de broers Hofstede, Arthur en Richard. Allebei hebben ze zo hun plannen met de erfenis die vader hen naliet. Broer Richard opent een hotel waarin mensen die willen sterven, dat ook kunnen doen. Daarmee denkt Richard in de geest van vader te handelen, die de laatste jaren toch behoorlijk tobde. Arthur is daar nog niet zo zeker van. Richard wuift de bezwaren van zijn broer weg. Nee, hij faciliteert alleen maar wat mensen willen. Toch blijft het onbestemde gevoel bij Arthur hangen. Tijdens het bezoek aan een theatervoorstelling van King Lear komt er een idee in hem op: hij moet mensen een tweede kans bieden. Dat zijn dan mensen die, eenmaal in het hotel van Richard gekomen, terug willen keren van hun schreden naar de dood. Hij, Arthur, start ook een hotel. Daar brengt hij de mensen die zijn gaan twijfelen aan hun zelfgekozen moment van sterven. In de geest van King Lear komen ze weer terug in het leven: Arthur ‘ontvoert’ hen van de dood. Eenmaal in zijn hotel aangekomen wil Arthur ze weer hoop en verwachting geven. En zo ontstaan aan er aan beide zijden van een meertje twee hotels. In beide gevallen verbonden aan de smalle draad tussen leven en dood.
Het verhaal zette me aan het denken. Is het fictie? Jazeker. Maar is het ook ondenkbaar? Ik hoop het wel. Wat zou het mooi zijn wanneer iedereen in de laatste fase van zijn leven de mogelijkheid heeft om in een omgeving te verkeren waar liefdevolle zorg is. Op die manier kun je enorm veel voor mensen betekenen. Ik denk dat er nog veel te winnen valt in Nederland op dat gebied. Ik moest er aan denken bij het bericht dat er in Papendrecht een hospice komt. Dit jaar gaan de heipalen de grond in en in 2020 gaan de deuren openen. Daarmee krijgt Papendrecht een mooie voorziening waar mensen de laatste maanden van hun leven door kunnen brengen en in liefde verzorgd worden. Veel vrijwilligers dragen daar een steentje aan bij. Ik verwacht dat er zeker Papendrechters kunnen en willen klaar staan om te helpen.
Voor de ontwikkeling van een hospice in Papendrecht ben ik heel dankbaar. Daarmee kun je voor heel wat mensen het verschil maken. Maar dat geldt natuurlijk ook breder, voor andere woonzorginstellingen in Papendrecht. Ik hoor daar nu al goede geluiden over. Dat is belangrijk. Wat is het waardevol als we een samenleving zouden vormen waarin mensen waardig ouder kunnen worden. Vonne van der Meer schreef haar boek om een tegengeluid te geven tegen de gedachte dat ‘de dood’ een uitweg is voor oude mensen. Die gedachte onderschrijf ik van harte. Juist in de ‘week van de euthanasie’ zou ik willen laten horen dat het leven veel waarde heeft. Het is een waardevol geschenk. Natuurlijk is het moeilijk als je ouder wordt, maar geef mensen een waardig perspectief door goed voor ze te zorgen tot het einde van een hun leven. Laten we, ook in Papendrecht de waarde van onze oude mensen zien. Ik denk dat Vonne van der Meer gelijk heeft, zoals ze in een interview zei: ‘dat oudere mensen minstens zo inspirerend zijn als jongeren’. Waardering dus voor de wijsheid van de grijsheid!
Op de foto: de beoogde locatie voor de vestiging van de hospice aan de Roerdomp (hoek Andoornlaan)
