Mens
Ik ben er helemaal klaar mee. Waarmee? Met Corona? Nou, eh, ook… met alles, met die anderhalve meter, alle tegenstellingen, ICT-gedoe, de administratie, met begrotingstekorten, het weer, de was, you name it.
Dit is het moment waarop ik weet, het is de hoogste tijd voor het ultieme medicijn: kunst. Na drieënhalve maand zonder museumbezoek - een record voor mij - mag het eindelijk weer. Samen met een vriendin rijd ik vanuit Papendrecht naar museum Voorlinden in Wassenaar.
Na binnenkomst stuiten we op een ‘echte’ wolk gevangen in glas, The Cloud - Doghead, van Leandro Erlich. Hoe kan dit? We zien een ‘landschap’ opgebouwd uit vierduizend kilo confetti, van Lara Favaretto. De confetti is samengeperst in tien kubussen van negentig centimeter, die door urenlang aanstampen in een mal ineen zijn gedrukt, waardoor ze zonder lijm bij elkaar blijven en langzaam afbrokkelen. Crazy gewoon! Dan: Food for Thought van Maha Malluh. Een wand volgehangen met 95 aluminium gebruikte kookpotten, die door Bedoeïen werden gebruikt. In de grootste kan het vlees van drie kamelen worden bereid, ongelogen.
En er is: een muisje dat uit een grote witte lege wand piept en een verhaal vertelt, een privézwembad mét water, waar je als bezoeker op de bodem kunt lopen zonder nat te worden en een stalen doolhof van 216 ton waar je doorheen kunt wandelen. En nog heel veel meer.
Om het gebouw ligt de adembenemende tuin, ontworpen door de wereldberoemde tuinarchitect Piet Oudolf.
We lunchen en lachen in het restaurant er naast. Hèhè, dat is bijkomen!
Voor wie zegt: ik heb er helemaal niks mee, met moderne kunst, en ik snap het nooit, zeg ik: Ik snap het vaak ook niet, maar dat hoeft ook niet om er toch vrolijk van te worden, verbaasd te zijn of ontroerd te raken. Kortom: om je mens te voelen.
De afgelopen maanden kon een vogel gewoon een vogel zijn, een koe gewoon een koe en een mier een mier en konden zij, zonder iets van onze sores te merken, hun gewone vogeldingen, koeiendingen en mierendingen doen. Wij mensen werden beperkt in ons menszijn. De één meer dan de ander, de één op een andere manier dan de ander, maar allemaal moesten we inleveren op wat we het liefste doen en beleven, op wat ons mens maakt.
Deze week debatteer ik in de gemeenteraad van Papendrecht en in de Drechtraad in de Drechtsteden over begrotingstekorten, ombuigen en bezuinigingen. Daar had ik hier ook over kunnen schrijven. Maar, ik gebruik deze ruimte nu liever om u allemaal een hele mooie zomer te wensen, vol met kunst of andere dingen die u heeft moeten missen en waar u gelukkig van wordt.
Fijne zomer allemaal, geniet ervan!
