Aangetrouwde familie
Europa is alsmaar die kibbelende familie met roddels en ruzie. En Europa is ook het verhaal van een ideaal dat de moeite waard blijft. Namelijk nooit meer oorlog in het gebied waar de alles verwoestende Tweede Wereldoorlog was begonnen.
Europa moest zorgen voor veiligheid, welzijn en welvaart. En of het mislukt is of niet: je wil het niet opgeven. Want het is een onderdeel van jezelf, je dna, je (verre) familie. Het geeft je houvast, misschien wel zekerheid.
Toch zien we dat het vertrouwen in Europa (misschien ook wel in elkaar) afneemt. Vooral in West-Europa zie je dat sterk terug. En zien we verschillen tussen het noorden en het zuiden van Europa.
Landen als Nederland en Duitsland willen vooral begrotingsdiscipline, stabiliteit. Frankrijk bijvoorbeeld redeneert andersom. Zij willen solidariteit in plaats van stabiliteit. Oftewel, als de zuidelijke landen tekorten hebben, dan moeten de noordelijke landen bijpassen.
Dat doe je toch ook binnen de eigen familie? Een onderhandse lening verstrekken? In alle eerlijkheid doe ik dat niet. Maar eerlijk gezegd is mij ook nooit die vraag gesteld. Heb ik nooit hoeven bijpassen.
Je merkt dat solidariteit meer voorkomt in politieke partijen. Zoals bij ons in de Drechtsteden. De regiogemeenten, de politiek, spreken uit dat ze bereid zijn om kennis, geld en middelen met elkaar te delen. Uiteraard in eigenbelang. Maar feitelijk herken je de onderlinge afhankelijkheid en lotsverbondenheid. Geen veiligheid in Papendrecht, betekent geen veiligheid in Dordrecht of Sliedrecht. Geen welvaart of welzijn in Alblasserdam, dan uiteraard ook geen welvaart in Papendrecht.
Ook de komende tijd blijven de Drechtsteden met elkaar in gesprek over de samenwerking die het heeft. De sociale dienst Drechtsteden, die meer is dan een uitkeringsfabriek.
De vraag is hoe de politiek zich dan opstelt. Kiezen ze voor stabiliteit of solidariteit?