Proost!
“Die moet in de stalling; de fietsenstalling is dáár!” Ik sta bij de groentekraam op de markt in Papendrecht met rechts van mij, mijn fiets. Ik kijk naar links en zie een vrouw van rond de tachtig. Ze heeft de jonge uitdagende blik van een voetbalhooligan, die op zoek is naar een lekker partijtje matten. Achter haar staat haar even oude man, die niet anders gewend is.
Daar gaan we weer. Behalve miljoenen virologen, telt Nederland inmiddels ook talloze amateur handhavers, die ook wat nog wél mag, graag zouden verbieden. Nu moet ik kiezen. Ik kan er fijntjes op wijzen, dat ik bekend ben met de fietsenstalling. Ik heb namelijk zelf de motie in de gemeenteraad ingediend namens D66, waardoor die er überhaupt ís.
Ik kies op tijd voor ‘vrede op aarde’ en zeg op bewust zachtaardige toon: “Ik doe dit omdat ik de zware tassen niet kan dragen; mijn rug.” De groentevrouw wacht de reactie daarop niet af en roept van achter haar kraam vrolijk zangerig: “Het mag hoor. Ik heb het zelf voorgesteld.”
Ik draai me om naar de andere kant, naar een vrouw van mijn leeftijd. “Van die dingen dus,” bevestigen we met een blik naar elkaar. We hadden net daarvoor in de wachtrij een gesprek over de ruzieachtige sfeer die overal hangt.
“Ze drongen ook nog voor,” zegt ze als ze naast me staat, kijkend in de richting van het oudere stel. “Ik moet zo werken en zij hebben vast de hele dag de tijd, maar laat maar gaan.” Ze blijkt verpleegkundige in het Erasmus MC.
De verpleegkundige en ik nemen daarop, al groenten en fruit bestellend, samen met de marktkoopvrouw de stand van het land door. “De korte lontjes zijn overal.” 10 stronkjes witlof en 1 kilo Elstar. “De agressie zit gewoon in sommige mensen.” 15 mandarijnen en een winterpeen. “Nou, nee, in álle mensen, zo christelijk opgevoed ben ik wel.” Doe nog maar een paprika en vijf citroenen. “Met dezelfde bevolking zijn we van applaus voor de zorg, naar ruzie in de wachtkamer gegaan.” En één tros bananen. Dat was het.
De marktkoopvrouw en de verpleegkundige hebben de hele coronaperiode veel menselijk contact gehad. Dat ligt anders voor degenen die thuis, afgescheiden van anderen, hun dagen moesten slijten, al dan niet achter de laptop. Als het kuddedier mens tot afzondering wordt gedwongen, wordt onderling onbegrip vanzelf steeds groter.
We zijn er uit, als amateur psychologen en sociologen.
De verpleegkundige heeft nog een gouden tip: “Je moet je bewust inzetten om vriendelijk te blijven. Het steeds weer proberen.” Zij kan het weten met de toenemende spanningen in het ziekenhuis.
We nemen afscheid met de opmerking naar de verpleegkundige: “Nog een applaus voor jou en je goede werk. Het wordt gewaardeerd!” “Het is fijn om dat soms te horen,” zegt ze.
We hebben het moeilijk, wij mensen. De één door een kort lontje te krijgen, de ander door er tegenaan te lopen. Bekaf zijn we. Wat een jaar! Wanneer wordt het nou eindelijk eens beter? We weten het niet. Maar ook aan de moeilijkste tijden uit de menselijke geschiedenis kwam ooit een eind, dat is zeker.
Tot die tijd, lieve mensen, hou vol.
Ik proost op uw gezondheid en geluk en op betere tijden: een goed 2022 in vrijheid, voor ons allemaal!
