Voor alles een eerste keer…
Dit is mijn eerste column als fractievoorzitter in de gemeenteraad van Papendrecht. Wellicht is het daarom handig om mezelf even voor te stellen. Mijn naam is Chris Grimmius, ik ben 27 jaar en ik ben lid van GroenLinks. Ik woon al praktisch mijn hele leven in Papendrecht. Ik heb op basisschool De Wielen gezeten en ging daarna naar De Willem. Al bijna 20 jaar voetbal ik bij VV Papendrecht.
Het is alweer meer dan een maand geleden dat we naar de stembus zijn geweest voor de gemeenteraadsverkiezingen. Sindsdien mag ik mezelf raadslid en fractievoorzitter noemen en hoewel ik geen enkele waarde hecht aan die titels an sich, vind ik het een grote eer om de inwoners van ons dorp te mogen vertegenwoordigen in het lokale bestuur. Als relatieve nieuweling komt er in zo’n maand een hoop op je af. Fractievergaderingen die jij opeens moet leiden, debatten over de uitslag van de verkiezingen, gesprekken met de informateur, overleggen met de andere fractievoorzitters, datumprikkers, mailtjes, belafspraken, uitnodigingen en verzoeken. Hoort erbij uiteraard, je weet immers waar je aan begint. Toch is het grappig om te zien dat je direct mee wordt genomen in de stroom en dat je (als ‘groentje’) mee mag praten. Ik zal je zeggen: ik vind het hartstikke leuk!
Maar het echte werk moet nog komen natuurlijk. Hoewel ik geniet van mijn eerste stappen in de Papendrechtse politiek, baal ik dat ik namens GroenLinks maar in m’n eentje in de raad zit. Onze fractie is geweldig, met twee sterke duo-raadsleden en een steunfractie waar je ook bijna letterlijk op kunt leunen. Maar toch had ik liever twee raadszetels gehad. Nee, de uitslag was voor ons geen reden om op tafel te dansen. Ik had liever een progressievere raad gezien, waarmee we voortvarend aan de slag hadden kunnen gaan met de energietransitie (en de betaalbaarheid daarvan), de woningbouw, vergroening en inclusie. Maar goed, de kiezer heeft altijd gelijk, toch? In de campagne heb ik meermaals aangegeven dat ik denk dat de inwoners van Papendrecht progressiever zijn dan dat de samenstelling van de raad doet vermoeden. Er zijn genoeg inwoners die helemaal vóór een regenbooggemeente, elektrische auto’s of betaalbare woningbouw zijn. Van die groep zijn er alleen minder mensen gaan stemmen. Misschien kwam het niet uit, wellicht was je teleurgesteld in de politiek of zat er geen partij naar jouw smaak tussen. Wat de reden ook is, uiteindelijk heeft de uitslag voor iedereen gevolgen, ook voor wie niet is gaan stemmen.
Afgelopen week adviseerde de informateur (Lauryan Bakker, nogmaals een hartelijk dankwoord naar haar) een coalitie van PAB, VVD, CDA, CU en SGP. Oftewel: Papendrecht gaat weer 4 jaar rechts-conservatief beleid tegemoet. Voor linkse en progressieve kiezers natuurlijk een aderlating. Tuurlijk, het coalitieakkoord is er nog lang niet, maar ik verwacht – tot mijn spijt – geen verdere inzet op LHBTI-acceptatie, ruimere ondersteuning voor kunst en cultuur, menselijke ondersteuning van onze armste inwoners of ruimte voor alternatieve woonvormen.
Maar GroenLinks zou deze naam niet waard zijn als we niet constructief zouden zijn. Van ons geen oppositie door alleen maar tégen te zijn. Onze lijn is simpel: een goed voorstel steunen we, een minder goed voorstel steunen we niet, maar niet zonder eerst te proberen het voorstel te verbeteren of om met een realistisch alternatief te komen. En uiteraard gaan we niet alleen afwachten waar het college mee gaat komen. We barsten zelf ook van de ideeën voor ons dorp. Ik ga die verrassingen hier nog niet verklappen, maar door samen te werken hoop ik dat we die plannen kunnen waarmaken. Samenwerking vind ik namelijk de enige manier om het beste voor Papendrecht te bereiken. Echte samenwerking, niet het uitruilen van standpunten of zoeken naar teleurstellende compromissen, maar een open gesprek aangaan en proberen om nader tot elkaar te komen. Op die manier hoop ik dat we het vertrouwen van onze kiezers kunnen waarmaken. Ik ga daar in ieder geval m’n stinkende best voor doen!
