Ingezonden brief Alex Verlek: Zondagmiddag in het Alblasserbos

PAPENDRECHT - Een goudgeel herfstblad daalt sierlijk uit de boom af naar z’n ogenschijnlijk voorbestemde plaats. Terwijl het gracieus om z’n as draait, bewonder ik zijn kleurenpracht. Nadat het zich naadloos schikt tussen de ontelbare andere bladeren, loop ik verder over het bospad.

Het bos is ingeklemd tussen de snelweg en bebouwing maar toch vind ik hier stilte. Er zijn veel andere mensen die hier genieten maar toch vind ik er rust.
Na een uurtje kriskras over de soms nog wat modderige paden te hebben gelopen, ga ik even op een verlaten bankje aan de bosrand zitten. Het biedt me uitzicht over de uitgestrekte weilanden van de Alblasserwaard. De knotwilgen staan stoer langs de smalle sloten en de koeien grazen tevreden hun kostje bij elkaar. Boven de bosrand cirkelt een buizerd. Gedragen door de wind waant hij zich een arend terwijl zijn scherpe blik het veld aftast. De stilte wordt even doorbroken door de wiekslag van twee laag overvliegende duiven.

Het is zo’n typische, veelbelovende herfstdag waarop de zon het net niet winnen kan van de mist die zich niet laat verdrijven. De bosrand vertroebelt hierdoor tot een compacte massa maar als je het bos weer in loopt, dan zie je hoe de zonnestralen zo af en toe op majestueuze wijze de bomen strelen. De mist, de zon en de bomen spelen met elkaar een indrukwekkend spel waarbij de bezoeker mag toekijken. Het verliefde stel verdwijnt langzaam uit beeld en terwijl ze oplossen in de mist, worden ze ongemerkt deelgenoot gemaakt van dit harmonieuze schouwspel.

Terwijl ik me besef dat de drukte op nog geen kilometer van mij verwijderd is, geniet ik van dit moment van rust. Lupo, onze speelse Border Collie holt met een stok in haar bek blij door de opstuivende bladeren een andere hond tegemoet.

Het bos lijkt wel een toverbos. Zoals de natuur met haar diverse elementen een eenheid vormt, zo doen de mensen dat ook. We genieten van hetzelfde en groeten elkaar met een vriendelijke blik. De kinderen zijn gefascineerd door al wat ze op de grond vinden en in hun fantasie ontstaat het kunstwerk al dat ze er thuis mee gaan maken. Een zoon wandelt langzaam met zijn bejaarde moeder over de paden, zichtbaar tevreden over de tijd die ze samen doorbrengen.
Zondagmiddag.

Hier geen speakers die met een dwingende stem de sluitingstijd aankondigen. Het is het tanende licht dat me zachtjes zegt dat het tijd is om naar huis te gaan. Maar, doe vooral rustig aan.

Als ik het bos verlaat, neem ik z’n herfstgeur mee. In m’n neus, in m’n kleding en in mijn hoofd. Deze geur van rust en ruimte neem ik mee de week in. Deze geur is de samenvatting van een heerlijke, vrije zondagmiddag. Van een oase, midden in de hectiek van de Randstad. Ze zijn er wel degelijk. Je hoeft niet ver en het kost bijna niets. Niet meer dan een besluit om te gaan en ervan te genieten.

©Alex Verlek – van Tienhoven