Ingezonden brief Alex Verlek: En als ik nu nog één Vuvuzela hoor….!

12 juli 2010 door Hennie van der Zouw

PAPENDRECHT - Het WK is voorbij.
Papendrecht kan zich langzaam maar zeker weer uit zijn oranje jas hijsen.
De talloze slingers met vlaggetjes, oranje opblaasversieringen, maskers, nationale drie- of oranjekleur, de toeters en bellen, ze kunnen weer de kast in.
Met het verstrijken van het toernooi groeide de hoop op ‘het wonder’. Het feest duurde maar voort, spannender en spannender werd het!
Sommige Papendrechtse achtertuinen veranderden in heuse ‘oranje forten’. Wat het weer ook werd, er kon altijd buiten genoten worden van de wedstrijd. En voor deze feestjes werden steevast lokroepen de buurt in getoeterd met de Vuvuzela. TOEEEEEEEEEEEET Het is feest! kom er bij!

En toen liep Nederland zijn 7/11 schok op. De droom spatte in duigen. Slechts één klap was nodig om een heel land, kroonprins incluis, in rouw te dompelen.
Plots smaakte het bier of de rosé niet zo goed meer. En die klote pinda’s vlogen door de kamer, oh nee, de tuin.
7/11: De dag waarop het land bezweek aan nationale spanning.
Elf juli 2010 zal nu voor de jongetjes van tien in hun geheugen gegrift blijven staan. Net als toen ik in ’74, als 10-jarig ventje, voor ‘eeuwig’ teleurgesteld was, zullen zij dit met zich meedragen. En wie weet hoeveel jaar…..?

De biervaten raakten leeg en de Vuvuzela’s, hét geluid dat staat voor het WK 2010, verstomden.
En maakten plaats voor verdriet, intens verdriet…
En hoe lang gaat dat dan duren, dat 7/11 trauma? Wat als je nou toch weer een Vuvuzela hoort?

Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, wil ik niet terugdenken aan al die gele kaarten, de scheids, de bal, het veld, de zenuwen, buitenspel of wat er dan ook maar de schuld van was dat ‘we’ verloren hebben!
Laten we vieren! Zo’n klein landje kwam voor de 3e keer tot de eindstrijd op wereldniveau!
Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, wil ik terugdenken aan de vele feesten die er waren.
Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, wil ik terugdenken aan de volle terrassen. Aan de vele mensen die bij Willaerts of De Pepermolen voor een groot scherm met elkaar het WK beleefden. De gouden tijden die de horeca beleefde.
Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, wil ik terugdenken aan Maxima, die zo schitterend juichte toen Nederland tegen Brazilië scoorde. En won!
Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, denk ik terug aan de Bavaria Babes, met hun geweldige jurkjes die maar weinig van hun mooie lijven verhulden. Weer zo’n stunt waar Nederland groot was met oranje!
Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, denk ik terug aan die duizenden en duizenden fans die de wereldpers haalden vanwege het grote feest dat ze vierden. De oranjemars die zo bont en bijzonder is dat alleen wij het echt begrijpen.
Als ik nu nog één Vuvuzela hoor, denk ik terug aan de wandeling die mijn vrouw en ik op zondagmiddag door een oranje Papendrecht maakten. Een eensgezind Papendrecht.
En als ik nu nog één Vuvuzela hoor,  dan weet ik dat het toch nog steeds mogelijk is om die bokaal te winnen. Zeg nou zelf, zou het eigenlijk niet veel mooier zijn als we hem in 2014, in Brazilië zouden pakken….?

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.