Ds. Teeuw: "Er is in onze gezindte een gespleten situatie ontstaan"
PAPENDRECHT - "Ik vraag me af of er onderscheid is tussen een reformatorische jongere en een niet-christelijke student, die beiden naar de film 'New Kids Turbo' gaan. De eerstgenoemde voelde wel aan dat het slecht was, maar had toch geen spijt dat hij de film gezien had." Dat vertelt Ds P.J. Teeuw van de Grote Kerk in Papendrecht op CIP.
Een van de oorzaken is volgens Teeuw dat er een gespleten situatie in de reformatorische gezindte is ontstaan: "De uitwendige vormen zijn er vaak nog wel, maar het leven met de Heere is gaan ontbreken. Heeft die kerk hier schuld aan? Dan denk ik aan de uitspraak van ds. Poort: "De kerk zijn wij". Wie houdt er dan geen schuld over? Wel is denk ik belangrijk, dat de prediking niet afstandelijk is. Er kan soms een soort prediking zijn, waarin wel over de wezenlijke dingen gesproken wordt, maar het gaat over de hoofden van de ouderen en jongeren heen. Een appellerende en nodigende prediking kan onder de zegen van de Heere een medicijn zijn."
Ook vindt de predikant dat de doop bepalend en wezenlijk is voor de opvoeding van kinderen: "De reformatorische visie op de doop is dat God hierin met ons en ons nageslacht Zijn verbond opricht. Hij betekent en verzegelt de beloften van het verbond in de doop. Maar dit werkt niet automatisch. Het is nodig dat wij met onze kinderen oprecht tot geloof komen. Die beloften leren toe-eigenen. Het grote is nu juist, dat de Heilige Geest hiertoe de christelijke opvoeding wil gebruiken. Daarom verplichten de doopouders zich met een ja-woord tot die opvoeding. Ouders mogen de Heere die beloften met eerbied voorhouden en bidden om de vervulling ervan in de harten van hun kinderen.
Maar wat is helaas de praktijk? Ouders laten hun kinderen dopen, maar spreken er later bijna niet meer over. Hoogstens als een dreigement: op die en die plek hoor je niet, want je bent gedoopt. Maar wanneer aan de ene kant in onze opvoeding ernst gemaakt wordt met de natuurlijke toestand van ons en onze kinderen, en aan de andere kant met de geweldige rijkdom van de beloften van het genadeverbond, dan zal dat niet ongezegend blijven."
Teeuw besluit met de conclusie dat de doop een discussiestuk is geworden: "Dan denk ik niet alleen aan kinderdoop versus volwassendoop. Maar in de kerkgeschiedenis, vooral na de Afscheiding, is in de kerken die uit de Afscheiding en later uit de Doleantie zijn voortgekomen veel gediscussieerd en geschreven over vragen als: met wie is het genadeverbond opgericht, voor wie gelden de beloften van het genadeverbond en hoe ga je daarmee om in de prediking. Helaas geven die discussies vaak hete hoofden en koude harten."
Bron: cip.nl
