Lichtjes op oorlogsgraven Lancasterbemanning

PAPENDRECHT - In aanwezigheid van Burgemeester Jetten, Consul Oorlogsgraven Edgar Zaagsma, beheerder begraafplaats Pieter van Turenhout, leden van Oranjecomité, 4 mei Comité, Dorpsbehoud en de werkgroep Lancaster Popeye zijn op Kerstavond 24 december 2022 lichtjes gezet bij de graven van de Lancaster bemanning op de Papendrechtse begraafplaats.

Door Margré van Wijngaarden, voorzitter van stichting Dorpsbehoud en Wim de Leur, voorzitter van het 4 mei comité, zijn woorden gesproken. May van der Giessen zong een stukje van Candle in the wind.

De kaarsen van de bemanningsleden zijn te vroeg uitgegaan. Daarom hebben de aanwezigen ze bij hun graf aangestoken. Wim de Leur benadrukte dat de term 'helden' voor deze bemanning nog steeds van toepassing is en zal blijven. Ze hebben immers hun leven gewaagd en gegeven voor onze vrijheid.

Margré van Wijngaarden sprak namens alle aanwezigen:

"Met deze lichtjes eren en groeten wij de Australisch/Engelse bemanning van de Lancaster bommenwerper ‘Popeye’:

Charles Alfred Barlow, 19 jaar

Colin Mervyn Clarey, 30 jaar,

Douglas Hancock, 20 jaar,

Samuel Edward Kirkland, 25 jaar,

Edward John Line, 21 jaar,

Herbert Charles Luton, 25 jaar,

Arthur Walter Middleton, 21 jaar.

Lieve Popeye bemanning,

Toen jullie in 1944 begonnen met jullie missies met de Bommenwerper Popeye, hebben jullie ouders, echtgenote, kinderen, broers, zussen en vrienden dag en nacht in angst gezeten, hopend, dat jullie veilig thuis zouden komen. Het heeft niet zo mogen zijn.

Die angst is voor mij herkenbaar. Met een zoon die beroepsmilitair is, en op diverse gevaarlijke missies in onveilige landen is geweest, was er ook altijd die angst of hij wel veilig thuis zou komen, wat tot nu toe gelukkig steeds zo was.

Eens te meer besef ik daarom hoeveel jullie zelf, maar ook jullie dierbaren, hebben opgeofferd voor onze vrijheid. Hoe broos die vrijheid is, werd ons in februari van dit jaar duidelijk gemaakt, bij de Russische inval in Oekraïne, hier niet zo ver vandaan. Het eind is nog niet in zicht. Weer geen vrede op aarde dit jaar.

En nu staan we hier, voor de vijfde keer, op Kerstavond, bij de graven, waarin jullie al meer dan 78 jaar rusten.

Jullie ouders zijn alle overleden. We hebben nog foto’s van hen, toen ze jullie graven bezochten. Nu zijn zij zelf een herinnering.

Dat geldt inmiddels ook voor sommige van jullie dierbaren,

Ted: jouw vrouw Marie;

Colin: jouw kinderen John, Judith en Peter;

Alfred: jouw beste vriend Geoff Panter;

Arthur: je zus Margaret en haar man Harry;

Herbert: je broer Jonathan;

Sam: je nicht Janet en diverse (achter)neven;

Douglas: Je nichten en neven.

Wij hebben tijdens bezoeken vele gesprekken gevoerd. We hebben hun verdriet gezien en gehoord en jullie leren kennen door die verhalen.

Gelukkig hebben we contact en proberen we dat te houden met jouw dochter Linda, Ted, met jouw kleinkinderen, Colin, en de kinderen van jullie broers, zusters en vrienden. Ook aan hen denken wij vandaag.

Het verdriet en het gemis hebben wij nooit kunnen wegnemen. Maar door jullie namen te blijven noemen, door hier af en toe te staan, zeggen wij ook vandaag: Dank jullie wel! Wij zullen jullie steeds blijven herdenken!" Aldus Margré van Wijngaarden.

Het was opnieuw een sobere, maar waardige plechtigheid.