Menselijke onrechtvaardigheid en slecht weer
“Wil je het leven draaglijk maken, dan moet je met twee dingen leren leven: menselijke onrechtvaardigheid en slecht weer.” Van welke grote denker deze uitspraak is, weet ik niet. Dat het me deze zomer geen van beide lukt, weet ik wél!
Als wijlen weerman Jan Pelleboer, die het weer altijd een cijfer gaf, nog leefde, zou hij gezegd hebben: ik geef deze zomer een 4! En dan heb ik het alleen nog maar over het weer waar wij als thuisblijvers en vakantiegangers in eigen land mee te maken kregen. Daar bovenop zorgde extreem weer wereldwijd, voor de ene natuurramp na de andere: overstromingen, branden en dodelijk hoge temperaturen.
Op het gebied van menselijke onrechtvaardigheid, is deze zomer nog vele malen erger. Ooit was die gereserveerd voor komkommernieuws, vaak iets met dieren: een gesignaleerde poema op de Veluwe, de terreur van de eikenprocessierups en als afsluiting van een hete zomer, blauwalg in het zwemwater. Nu opent elke nieuwsuitzending met steeds schrijnender berichten uit Afghanistan. Het lot dat daar een groep mannen en alle vrouwen overkomt, is hartverscheurend en beangstigend.
In de krant van vrijdag stond dat de Britten hebben aangekondigd, dat het Verenigd Koninkrijk de komende jaren in totaal 20 duizend Afghaanse vluchtelingen wil opnemen. Zij vragen de andere Europese landen dit voorbeeld te volgen.
Elk jaar geeft de Nederlandse rijksoverheid aan hoeveel statushouders iedere gemeente geacht wordt te huisvesten. In 2021 is dat voor Papendrecht 45 personen. Soms zijn het er wat meer, soms wat minder.
Toen vorig jaar de Tweede Kamer moest besluiten over het in Nederland opnemen van vluchtelingenkinderen uit Griekse opvangkampen, heeft de Papendrechtse gemeenteraad een motie aangenomen, met de oproep dit ruimhartig te doen. Papendrecht zou, in dat geval, openstaan om hen ook hier te huisvesten, als daartoe een verzoek zou komen. Waar een wil is, is altijd een weg om mensen op te vangen, ook nu.
Problemen zijn er in alle soorten en maten, van slecht weer tot hoeveel en welke vluchtelingen mogen worden toegelaten. Wat kenmerkend is voor alle problemen in ons land, is dat ze eindeloos en tot in detail, in de breedte en de diepte worden besproken. Vaak zonder dat er verder iets wordt gedaan. Het hoort bij een democratisch coalitieland, waar we het al pratend (en niet vechtend) eens moeten zien te worden. Dat heeft ons veel vrede, maar ook veel vertraging en negatieve gevolgen opgeleverd.
Inmiddels is gemeld, dat alle lokale medewerkers van de Nederlandse ambassade in Kabul, veilig naar Nederland zijn gebracht. Daarnaast zijn ook tolken, bewakers, koks, juridisch medewerkers en chauffeurs uit hun benarde situatie gered en naar hier gevlogen. In Afghanistan zijn de gevaren nog lang niet geweken, maar laten we hopen dat dit de eerste tekenen zijn, dat er hier iets aan het veranderen is. Dat Nederland in een crisis niet blijft hangen in eindeloos bespreken, maar wel degelijk adequaat kan handelen als het erop aankomt. Misschien ben ik te optimistisch, maar wie weet is dit de voorbode van een zonnig najaar, in meer opzichten dan alleen qua weer.